'মৃত্যু জানো এক শিল্প?' (হীৰুদাৰ সোঁৱৰণত)

হীৰুদা, তুমি আতৰি গলাগৈ ।

আজি ছিগি গ'ল তোমাৰ

একমাত্ৰ কামিজৰ চিলাই।

উকা হৈ ৰল তোমাৰ প্ৰেমিক হৃদয় ।

এতিয়া সেই হৃদয়ত জিৰাইছে

এজাক শান্তিৰ চৰাই ।

যি চৰাইক তুমি দি গৈছিলা

পৰাণৰ একোটি গান ।

তুমিয়েই কৈছিলা,

'মৃত্যুও এক শিল্প,

জীৱনৰ কঠিন শিলত কটা নিল্লোভ ভাস্কর্য্য।'

কিন্তু, তোমাৰ মৃত্যু জানো শিল্প হব পাৰে ?

যি শিল্পত নাই কোনো সৃষ্টিৰ অনুৰাগ ।

নাই কোনো নতুনত্বৰ ঠিকনা।

তোমাৰ মৃত্যু এক আৱেগভৰা দুখৰ ভাস্কর্য্য।

তোমাৰ প্ৰাণৰ দেশত এতিয়া

নিস্তব্ধতাৰ কল্লোল।

ক্ৰন্দনৰত প্ৰতি অসমীয়া বুকু ।

তোমাৰ বুকুত ৰোৱা গোলাপজোপাই

এতিয়া পোশা মেলিছে ।

সুৰুযৰ দিশে অগ্ৰগামী তাৰ যাত্ৰা ।

তোমাৰ মৃত্যুত তোমাৰ

মনৰ নিজানৰ বকুল ফুলটি জথৰ হৈ

সৰি পৰিল অসমীয়াৰ অন্তৰত ।

এতিয়া তাতেই থিতাপি লৈছে এটি জোনাকীয়ে ।

কত অসমীয়াক নিচুকাই তুমি শুই পৰিলা

তোমাৰ প্ৰাণৰ দেশত ।

যি দেশত তুমি বিচাৰিছিলা

তোমাৰ যৌৱনৰ প্ৰাচুর্য্য ।

প্ৰাণৰ দেশ ত্যাগি

তুমি আৰম্ভ কৰিলা

তোমাৰ নতুন যাত্ৰা ।

তোমাৰ গানৰ দেশৰ

গোমা আকাশত এতিয়া

উজলিছে অমাৱস্যাৰ জোন।

হীৰুদা, তুমি কুশলে থাকা 

মৃত্যুৰ উকা পৃথিৱীত।