এনেকৈয়ে ভাঙেযে সপোন

প্ৰাৰম্ভ :

''..... এনেকৈয়ে ভাঙেনে সপোন,
এনেকৈয়ে চিগেনে বান্ধোন,
কোনে কব মোক আজি
গোপনে কাষলে আহি
কোনে ক'ব বাৰু
কোন মোৰ আপোন?....'' —

মৃদু সুৰত বাজি থকা গীতটিৰ তালত তাল মিলাই বেলকনিৰ চকীখনত বহি দুলি থকা বহু সময় হ'ল। কিমান সময় এনেদৰেই বহি আছে হয়তো অৰুণাভে নিজেই নাজানে। আজিকালি প্ৰত্যেক নিশা প্ৰায় ১-২ বজালৈকে এনেদৰেই বহি থকাতো তাৰ প্ৰায় অভ্যাসত পৰিণত হৈছে। কিহৰ কাৰণে এনেদৰেই বহি থাকে সি হয়তো নাজানে। মাথো প্ৰত্যেক ৰাতি ঘণ্টাৰ পিছত ঘণ্টা ধৰি তেনেদৰে বহি থাকে। কেতিয়াবা সুৰাপান কৰে, কেতিয়াবা নকৰে। বাহিৰৰ ফিৰফিৰীয়া বতাহজাকৰ সৈতে সুৰ মিলাই নিঃস্তব্ধ মহানগৰীৰৰ ষ্ট্ৰীট লাইটৰ পোহৰৰ পৰা সৃষ্টি হোৱা ৰশ্মিবোৰৰ সৈতে নিজকে হেৰুৱাই পেলোৱাটো তাৰ প্ৰায় নিচা হৈ পৰিছে। এই সময়ত কোনো সাৰে নাথাকে। নয়নাও কেতিয়াবাই শোৱে। অইনদিনা হ'লে এইখিনি সময়ত তাৰ সপোনৰ আত চিঙিবলৈ তাইৰ লানি নিচিগিলহেঁতেন কিন্তু কেতিয়াবা তাক আমনি কৰিবলৈ তাইৰো আমনি লাগে।

অগতানুগতিক এই জীৱন:

জীৱনটোত জীয়াই থাকিবলৈও এটি অজুহাত লাগে। কিন্তু কিহৰ অজুহাতত অৰুণাভ জীয়াই আছে? টকা পইচাৰে চহকী হৈ, অশেষ মান সন্মান লৈ জীয়াই থকাটোৱেই কেতিয়াও জীৱন হ'ব নোৱাৰে। জীৱনটোত জীয়াই থাকিবলৈ বহু কিবাকিবি লাগে। প্ৰেম-ভালপোৱা, ঘৰ-সংসাৰ, পৰিয়াল আদি সকলো লাগে জীৱনটোত। কিন্তু কি আছে অৰুণাভৰ? টকা পইচা, সম্পত্তিৰ অভাৱ পূৰণে হয়তো মানুহক নিঃসংগ কৰি তোলে— তাৰ এই অগতানুতিক জীৱনটোৱেও মাজে মাজে বিশ্বাস কৰিবলৈ বাধ্য কৰে।

অন্য এক জীৱন :

হাড়ভঙা দুখীয়া পৰিয়ালটোক সকাহ দিবৰ বাবেই এদিন সাংবাদিকতাক বৃত্তি হিচাপে লৈছিল অৰুণাভে। তাৰ পিছত প্ৰফেচনেল ফটোগ্ৰাফাৰ আৰু তাৰ পিছত বহু কিবাকিবি। জীৱন সদায় একেদৰেই নাযায়, এই হাঁহি, এই কান্দোন। এদিন সুখ আহিছিল অৰণাভৰ জীৱনলৈ, পৰিয়াললৈ। জীৱনটো চকু টোকোতে শেষ হোৱা অৰুণাভৰ মাক দেউতাকে হাঁহিবলৈ লৈছিল । ভায়কে চহৰৰ কলেজত পঢ়িবলৈ আহিছিল। জীৱনটো সুখৰ হৈ পৰিছিল। কিন্তু জীৱন যে বৰ অনুপম।

অজানিতেই লগ পাইছিল নয়নাক। নয়না বৰুৱা — বিস্ফোৰণত সকলো মাক দেউতাকক হেৰুৱাই দিশহাৰা হোৱা এজনী ছোৱালী। নয়নাক নিজৰ ঘৰলৈ লৈ আহিছিল মানৱতাৰ খাতিৰত। তেতিয়াই বান্ধোন ছিগিছিল তাৰ ঘৰখনৰ সৈতে।
: এজনী অচিনাকী ছোৱালীক এনেকে ঘৰত আশ্ৰয় দিয়াৰ সাহস তোক কোনে দিলে? সমাজে কি ক'ব? — দেউতাকৰ প্ৰশ্নটোত সি মাথো নিৰুত্তৰ হৈ আছিল। ঘৰৰ পৰা গুচি আহিছিল নয়নাৰ সৈতে।
: মোক মৰি যাবলে দিয়া। মোৰ দৰে বেপেৰুৱা ছোৱালী এজনী জীয়াই থাকি কোনো লাভ নাই।
: ..... অৰুণাভে মাথো চুপ হৈ আছিল।
: মোৰ কাৰণে নিজৰ জীৱনটো কিয় ধ্বংস কৰিছা? — নয়নাৰ প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ তাৰ ওচৰতো নাছিল। সঁচাকৈয়ে তাৰ জীৱনটো ধ্বংস হৈ গৈছিল নেকি? আগতেও একো নাছিল, এতিয়াও নাই। কি এই জীৱন!

ঠিক তেতিয়াৰ পৰাই একেলগে আছে নয়না আৰু অৰুণাভ — এক নামবিহীন সম্পর্কৰে।

বিয়া পতাৰ বয়স হৈছে তাৰ — সি জানে কিন্তু নোৱাৰে। সি বিয়া পাতিলে নয়নাৰ কি হ'ব? হেৰাই যাব নেকি তাইৰ হাঁহিবোৰ? সি বাৰু তাৰ লগতে তাইৰো জীৱনটো ধ্বংস কৰিছে নেকি? — এনেবোৰ প্ৰশ্নই তাক মাজে মাজে বিব্ৰত কৰে। প্ৰশ্নবোৰৰ উত্তৰ বিচাৰে খোজে নিজৰ মাজত, নয়নাৰ মাজত। কিন্তু একো নাপায়।

সি কাষৰ টেবুলত থকা হাতঘড়ীটোলৈ চালে — নিশা দুই বাজিছে। নিজৰ মনটোক বল দি অৰুণাভ চকীৰ পৰা উঠিল। সি সকলো কথা নয়নাক খুলি ক'ব। সিহঁতৰ নামবিহীন সম্পর্কটোক সি এটা নাম দিব। অৰুণাভে নয়নাৰ কোঠালীলৈ আগবাঢ়িব খুজিও থমকি ৰ'ল।
: নয়নাতো এতিয়া টোপনি গৈছে। তায়ো হয়তো এইমূহুত্বত কাৰোবাৰ সপোন দেখিছে। — সি নিজকে কোৱাদি ক'লে।

কিন্তু ইমান ৰাতিখন নয়নাক এনেবোৰ কথা সি ক'ব নোৱাৰে। তাৰ নিজকে স্বার্থপৰ যেন লাগিল। একো নকয় সি নয়নাক। এনেদৰেই জীয়াই থাকিব — নামবিহীন সম্পর্কৰে। সি আকৌ বেলকনীলৈ ঘুৰি আহিল। বেলকনীত এতিয়াও মৃদু সুৰত বাজি আছে —
''এনেকৈয়ে ভাঙেনে সপোন,
এনেকৈয়ে চিগেনে বান্ধোন,
কোনে কব মোক আজি
গোপনে কাষলে আহি
কোনে ক'ব বাৰু
কোন মোৰ আপোন? —
হয়তো এনেকৈয়ে ভাঙে সপোনবোৰ।